Dorpstapijten
Een Perzisch huis op het platteland bevat slechts een paar stukken meubilair en de tapijten zijn het meest belangrijke kenmerk in een kamer. Er is vaak een weefgetouw in een deel van de woning, waar we vrouwen zien werken op een tapijt voor eigen gebruik of voor de verkoonom extra inkomsten te bemachtigen voor het huishouden.
De kennis van dit handwerk wordt geërfd. De wevers hebben meestal alleen een eenvoudige schets in plaats van een origineel en zo hebben ze meer vrijheid tijdens het werk. Het ruwe garen laat geavanceerde patronen niet toe, maar de wol, die van goede kwaliteit is, geeft het tapijt een lange levensduur.
De tapijten: niet veel groter dan Dozar (200x140 cm) zijn vaak gebonden op een katoenen schering met handgesponnen wol van hun eigen schapen, en geverfd met natuurlijke kleuren die zijn verzameld door de wevers. De traditie en het gevoel voor kleuren is goed bewaard gebleven vanuit eerdere generaties, meestal van nomaden of semi-nomaden.
De dorpstapijten zijn vaak rustiek, charmant, gemakkelijk te herkennen en kunnen worden afgeleid naar de plaats van oorsprong, zoals Nahavand, Malayer of Tuiserkan. Een ander voorbeeld van een typische dorpstapijt is het Hamadan Tapijt.
Iemand met wat meer ruimte in huis kan misschien een groter weefgetouw plaatsen en vervolgens een paar wevers in dienst nemen die tapijten knopen onaanvraag. Een lokale tapijthandelaar levert de wevers vervolgens patronen en garens. Van tijd tot tijd inspecteert hij het werk, zodat het tapijt perfect is onalle mogelijke manieren.
Het eindproduct lijkt uiteindelijk meer een werkplaatstapijt dan op een dorpstapijt.