Nomadische tapijten
Vandaag de dag leven miljoenen mensen als nomaden in de Oriënt met het fokken van schapen als belangrijkste inkomensbron. De kampen met hun zwarte tenten gemaakt van geitenhaar, de grote geitenkuddes, schapenkuddes en de herders op hun ezels en paarden zijn nog steeds een fascinerend beeld in het landschap.
Niettemin verdwijnt een groot deel van de nomadische cultuur aangezien de nomaden de neiging ontwikkelen om meer "gevestigd" te worden. De reden hiervoor is dat ze gebieden vinden waar de omstandigheden zo goed zijn dat ze voor een langere periode blijven zonder te trekken. Langzaam veranderen ze in een soort van "residentiele nomaden". Tegenwoordig rijden de meeste nomaden rond met jeeps en motoren. Een beeld heel verschillend wat de meesten van ons hebben als we denken aan een nomade en zijn kameel bijvoorbeeld.
In vroegere dagen was er concurrentie tussen de verschillende nomadische tenten. Als een vrouw aan haar tapijt werkte ging ze onzoek naar inspiratie uit haar omgeving en probeerde beter te zijn dan haar buurvrouw. Omdat het plaatje zo is veranderd vandaag, hebben de patronen de neiging om ook minder artistiek te zijn. Een oud nomadisch tapijt is dan ook een goede investering en zeer de moeite waard om voor de toekomst te behouden.
Tapijten: kelims en tassen van andere maten zijn belangrijk in het dagelijks leven van de nomaden. Het houden van hun eigen dieren geeft ze alle materialen nodig voor hun weefkunst. Het weven vindt plaats onhorizontale weefgetouwen en de patronen geinspireerd door de omgeving van de nomaden worden doorgegeven van generatie ongeneratie. De wevers maken geen gebruik van een origineel, ze knopen de patronen en motieven vanuit hun geheugen.
Zelfs de nomaden die een vaste woonplaats hebben knopen hun tapijten op dezelfde manier. Tapijten die niet nodig zijn binnen de familie worden verkocht in de nabijgelegen bazaars onder de naam van de stam waar ze zijn gemaakt.
In de omgeving van de stad Shiraz leeft de grootste nomadische federatie in Iran, de Ghashghais. Ten westen van Isfahan vinden we de Bakthiaris en ten noorden de Loris. Vlak bij de grens tussen Iran, Pakistan en Afghanistan leven de Beluches.
De uitstraling van de nomadische tapijten varieert veel. Je ziet van alles, van tapijten met erg naïeve patronen en, bijvoorbeeld het Gabbeh tapijt, tot tapijten die bedekt zijn met patronen en soms zelfs figurale motieven.